Alsmaar meer

Ontevreden

“Jij bent ook altijd ontevreden”, zei mijn zus vroeger vaak tegen mij. En misschien was dat ook wel zo, wilde ik altijd meer en beter. Dat ging dan zeker niet om meer materie, misschien wel om meer geld, maar eigenlijk ging het om meer geluk, om vervulling. Een gelukkiger relatie, leuker werk, meer plezier in het ouderschap enzovoort. Het probleem met ontevreden zijn, is dat je je dan alles behalve gelukkig voelt. Toch kan het je wel aanzetten om dingen in je leven te veranderen. Het kan een motor zijn voor beweging.

Ziek van overdaad

Veel mensen willen meer. In onze maatschappij die als enig gelukscriterium economische groei heeft, komt dat neer op, meer geld, een groter, duurder huis, meer en verder op vakantie, een luxer leven en om dat allemaal te bekostigen, een betere baan en dus meer persoonlijke ontwikkeling. Gelukkig zijn er inmiddels, omdat het zo niet verder kan, tegengeluiden te horen. Zo las ik laatst een boek van Pierre Rabhi ‘Het geluk van het genoeg’ met als ondertitel ‘Een pleidooi voor soberheid’. Al sinds de jaren tachtig is deze Franse Algerijn bezig het principe van oneindige economische groei aan de kaak te stellen en er een alternatief voor aan te reiken. Door de technologie zijn wij als mens losgeraakt van de mensen dichtbij ons en van de aarde onder ons, zegt hij. ‘Mensen veranderen in hyperactieve elektronen en lijden onder stress waarvan men weet dat die aan de basis ligt van ernstige ziektebeelden.’ Daarom zou alles weer kleiner moeten, meer met onze handen in de aarde, meer contact met waar ons eten vandaan komt en dat alles meer in verbinding met echte mensen dicht bij ons in de buurt, voor echte vervulling.

Misschien vind je het onzin en ben je helemaal tevreden met jouw manier van leven, maar ik herken wat Rabhi zegt. Er is steeds meer eenzaamheid. Alcoholgebruik onder jongeren neemt toe en evenredig daaraan de zelfmoordcijfers. Onze natuurlijke energiebronnen raken uitgeput en de aarde raakt steeds meer vervuild. We zijn niet echt gelukkig, ondanks de overvloed. Er moet iets gebeuren, maar terug naar vroeger kunnen we niet. De meesten van ons kunnen en willen niet meer zonder hun smartphone en de synchronisatie met alle andere apparaten, om maar iets te noemen.

Sober leven

Rabhi pleit dan ook voor een vrijwillige zelfbeperking. Maar hoe doe je dat, als dat is wat je wil. Veel mensen leven onbewust vanuit een tekort. De angst om te kort te komen, de angst om te kort te schieten. Als je dat perspectief hebt, dan ziet de wereld er ook zo uit. Je hebt altijd te weinig, te weinig geld, te weinig tijd, te weinig energie of liefde en te weinig ruimte. Daarom ben je op zoek naar meer. We willen vaak alsmaar meer van iets  dat ons een tijdelijke kick geeft of verdooft. Veel eten, veel alcohol drinken, veel werken, veel op vakantie, veel op je telefoon kijken, het zijn allemaal manieren om het tekort maar niet te voelen. Dat perspectief is vaak een direct gevolg van hoe jouw wereld er als kind uit zag.  Daarom is het voor de één makkelijker om overvloed te zien en dankbaarheid te voelen, dan voor de ander. Als je je eigen tekorten kunt (h)erkennen en kunt voelen, dan wordt dát de ingang naar het ervaren van overvloed. Als je kunt gaan leven vanuit het perspectief dat er overvloed is, dan ziet je leven er heel anders uit.

Er is zoveel meer vervulling

Als je niet steeds bezig hoeft te zijn je honger naar meer te stillen, wat een vrijheid heb je dan. En wat een ruimte is er dan om te genieten van wat het leven je geeft, wat het ook is. Een greep uit wat er zomaar langs kwam de afgelopen dagen:  De zon, een fijn gesprek met een onbekende, de aanblik van een slapend baby’tje, de geur van gras, de nieuwe buren die me uitnodigen voor de barbecue, mijn kind dat blij wordt van mijn knuffel, de stralen van de warme douche, het compliment van een voorbijganger, de vogels die door blijven fluiten tijdens de dodenherdenking,……… Je ziet het, ik ben (vaak) niet meer ontevreden. Er is alsmaar meer vervulling.