Een open hart

Eens in de zoveel tijd komt er iemand langs waarvoor je je hart helemaal openzet. God weet waarom net die ene en waarom precies nu, het gebeurt gewoon. In de afgelopen periode maakte ik het ook twee keer mee. Steeds beter ervaar ik wat er dan met me gebeurt. Eén keer voelde het alsof er een kwartier lang vloeibaar geworden liefde uit mijn hart droop. Een andere keer voelde het als een enorme kracht en zag ik de wereld om mij heen, inclusief de mens op wie het zich richtte, als van een extatische schoonheid. Telkens was ik me ook heel bewust van wat de ander deed, hoe de ander keek, hoe de ander reageerde op mijn open hart. Ik observeerde zonder oordeel. Zo zag ik de ene keer angst en de andere keer verbazing. Het veranderde niks aan mijn open van liefde overstromende hart. Ook viel al het oordeel over mezelf weg. Ik voelde me volkomen vrij en helemaal één met mezelf. Geen schaamte, alleen maar vrije stroom, openheid. Zelfs kon mijn hart de laatste keer het verdriet voelen van het niet worden ontvangen. Dat mijn open hart niet als vanzelfsprekend het hart van de ander openzette, dat de ander zijn hart juist afsloot. Ik huilde vrije tranen, tranen zonder oordeel en zonder twijfel, zonder wrok. Mijn liefde was mijn liefde, mijn open hart mijn natuurlijke staat, daar deed het niet ontvangen van de ander niets aan af én het was ongelofelijk verdrietig. Het waren geen bittere tranen, het waren accepterende tranen.

Vaak verdwijnt die staat van zijn na verloop van tijd weer. Komen de gedachten weer op, de angsten en de oordelen. Maar deze ervaringen sterken mij ook. Het is niet gevaarlijk om mijn hart te openen. Het is veel gevaarlijker om het gesloten te houden. Natuurlijk kan de ander mij afwijzen, als dat het al is, maar daarmee ben ík niet een ander geworden. Is mijn liefde niet van minder waarde geworden. Het sterkt mij in de wetenschap dat mijn essentie liefde is, of woorden als; dat ik omgeven ben door liefde en ik daarin helemaal mijzelf kan zijn.

Nu tijdens het opschrijven van mijn ervaring komt er ook angst op. Oordelen ook. ‘Heb je dat nou niet heel erg overdreven verwoord? Wat zullen anderen wel niet over je denken, misschien denken ze wel dat je raar bent of dat het je naar je bol gestegen is? Sowieso zullen er nu mensen afhaken, omdat je veel te zweverig bent en blijkbaar geen vaste partner hebt.’ En ga maar door. Die stem die mij probeert te waarschuwen om mijn liefde, mijn waarheid vooral niet aan de buitenwereld te laten zien. Waarschijnlijk kennen we hem/haar allemaal? En het is logisch dat er zo’n bang kind in ons huist, want velen van ons zullen op het moment dat ze tevoorschijn kwamen met hun liefde, hun waarheid, hun unieke zelf niet de reactie gekregen hebben, die hen het gevoel gaf welkom te zijn met alles wat er in hen was. Dat is zo ongelofelijk pijnlijk voor ons gevoelige hart. Daar sluit het zich van, een hele logische beschermende reactie. Het helpt mij dus ook om het wél op te schrijven en de wereld in te sturen, want daarmee laat ik mijn eigen bange kind zien, dat ze niet meer bang hoeft te zijn. ‘Het is okay, het is al gebeurd, ik ben okay,’ zeg ik tegen mijzelf, tegen mijn kleine bange meisje.

Ik wens jullie allemaal veel hartopenende ervaringen toe!