bindingsangst
Bindingsangst, een mooi begin!
augustus 19, 2018
liefde oefenen
In liefde oefenen
oktober 18, 2018
bindingsangst
Bindingsangst, een mooi begin!
augustus 19, 2018
liefde oefenen
In liefde oefenen
oktober 18, 2018

We zijn allemaal familie!

We hebben nieuwe buren! Ik ben er heel blij mee. De vorige buren leefden erg op zichzelf, vonden bijna alles een reden om te klagen en groetten me niet als ze me tegen kwamen. Nu woont er een heel jong stel uit Eritrea. Hij kwam met een bootje via Italië en zij met het vliegtuig in tweede instantie. Inmiddels hebben we al heel wat etentjes met elkaar gehad. Bijna het hele portiek komt dan en we nemen allemaal wat lekkers te eten mee. De jongeman spreekt al behoorlijk Nederlands. De laatste keer legde hij ons uit, dat als je langere tijd intensief met elkaar optrekt, dat je dan volgens hun norm, familie bent. Wat dan ook betekent dat je alles voor elkaar doet, zonder daar iets voor terug te vragen. Een echt gemeenschapsgevoel.

We zijn allemaal individuen!

Gemeenschap of familie. Wij, in het Westen, doen er niet meer zo aan, lijkt het. Families wonen steeds verder uit elkaar, of krijgen ruzie, gezinnen breken op door scheidingen, de kerk is min of meer opgeheven. Misschien wat negatief gesteld, maar het is niet voor niks dat in Haarlem het jaar van de eenzaamheid wordt georganiseerd. En dat ik steeds vaker mensen hoor zeggen dat ze het missen, een gemeenschap waar ze echt bij horen en op terug kunnen vallen. Het gemeenschapsgevoel.

Voor eeuwig ‘anders’

Niet zo lang geleden hield ik een lezing over zelfliefde en tijdens de voorbereidingen kwam ik een belangrijke tekst over die gemeenschapszin tegen. Hans Knibbe schrijft in zijn boek, Gezonde Zelfliefde, “…….Een geïndividualiseerd mens is dan niet langer vanzelfsprekend onderdeel van zijn familie, cultuur, een ooit gekozen ideologie of zijn land. Hij zoekt zelf wat bij hem past……….. Daarom moeten we niet terug verlangen naar de symbiotische, premoderne ingebedheid. Dat moeten we niet alleen niet willen, het is ook niet mogelijk……….Als je eenmaal niet meer bij een groep hoort, ben je voor eeuwig ‘anders’ en daar moet je mee leren leven.”

Spannend

Onze individualisatie is een groot goed. Het geeft ons vrijheid en ruimte voor onze eigenheid. Het maakt dat we onze eigen unieke zelf meer kunnen leven, meer tot uitdrukking kunnen brengen. Maar het verlangen naar gemeenschap, naar een ‘samen’, is daarmee niet weg. Autonomie en gehechtheid zijn twee basaal menselijke verlangens. Lange tijd hebben we het ene verlangen ingeslikt om het andere te kunnen vervullen. Alsof het polen zijn die elkaar uitsluiten. Om bij de groep te horen, lever je je individualiteit in en andersom. Ik kan me nog goed herinneren dat ik lid was van een koor  waar we nieuwe liturgische liederen zongen. Ik voelde me verbonden, door het zingen en in de wetenschap dat wat we zongen bij iedereen een snaar raakte. Maar ik kan me niet herinneren dat we het daar vaak over hadden, hoe we werden geraakt door die liederen, hoe we onze levens daarop afstemden en noem maar op. De wezenlijke dingen die mij tot een uniek mens maken. Dat voelde veel te spannend, want stel nou dat de ander er anders over dacht……

Verbinding en gemeenschapsgevoel

Maar zo ís het, iedereen denkt er anders over! Iedereen heeft zijn eigen unieke manier van denken en voelen over de dieperliggende kwesties in onszelf. Omdat we zo verlangen naar erbij horen, slikken we veel van onze verlangens, gevoelens, ervaringen in, waarmee we onze uniciteit ontkennen. Als we onszelf leren kennen én liefhebben en we durven onszelf aan de wereld te laten zien, dan zal de verbinding alleen maar toenemen. Dit geldt voor alle relaties die we hebben.

Zelf begin ik binnenkort met zeven vrouwen een vrouwencirkel. Een nieuwe vorm waarin dit gegeven centraal staat; dat eigenheid en individualiteit niet tégenover verbinding en gemeenschapsgevoel staan, maar dat ze elkaar voeden en versterken.

Hoe zorg jij voor jouw eigenheid en tegelijkertijd een gemeenschapsgevoel? Wellicht kan mijn individuele therapie jou hierbij ondersteunen.

5 Comments

  1. Saskia Oort schreef:

    Wat mooi omgeschreven Wilma….en ja de samenhorigheid en de sociale cohesie is voor mij maar denk voor velen van ons een groot gemis.❤

  2. patrick nieuwenhuis schreef:

    bedankt voor de text hoewel wij niet te diep proberen te gaan in het zoeken van balancen maar wij hopen dat wij heel lang als goede buurtjes met elkaar om kunnen gaan ,op naar de volgende kopje koffie 🙂 zou ik zeggen

  3. Marna schreef:

    Zo herkenbaar. De behoefte van ‘gemeenschapszin’. Misschien wel de beste vorm om in te zijn, te worden of te helen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *