Ik zie je, wat ben je mooi!

Delf mijn gezicht op, maak mij mooi

Wie wordt ontmaskerd wordt gevonden

En zal zichzelf opnieuw ontstaan

En leven bloot en onomwonden

Aan niets en niemand meer ten prooi

Delf mijn gezicht op, maak mij mooi.

                                                         Huub Oosterhuis

Gezien worden door anderen

Tijdens de Portugalretraite afgelopen mei ontdekte ik dat ik eigenlijk geen idee had hoe ik door anderen in de groep gezien werd. Gelukkig leeft er in dergelijke groepen veel meer de gewoonte om dat te zeggen dan in het normale leven. En dus hoorde ik van één vrouw dat ze steeds naar me had gekeken omdat ze me zo mooi vond; van een ander dat ze meteen al aan het begin dacht dat ik leuk was om mee om te gaan; van weer een ander dat ik met mijn partner zo’n aandachtig  en betrouwbaar veld had gevormd, waardoor ze haar verdriet en pijn durfde voelen en delen; en van de retraitegeefster dat ze het zo mooi vond om te zien hoe mijn partner en ik zo op elkaar leken in hoe voorzichtig maar vastberaden we onze stappen zetten in het openen van onszelf.

Niet mooi maar lelijk gemaakt

Ik ontdekte ook hoe ik dat vroeger gemist had, dat mijn ouders en andere naasten mij vertelden hoe ze me zagen in wat er mooi of fijn aan mij was. In negatieve zin had ik genoeg erkenning (of heet dat dan niet zo?) gehad, ik had goed geleerd wat er allemaal mis met me was of nog niet goed genoeg, maar wat er nu eigenlijk aan mij gewaardeerd werd, dat wist ik niet. En daardoor weet ik dat soms nog niet goed. Ben ik, zeker als het spannend word, geneigd naar het negatieve beeld van mezelf te grijpen.

Nooit meer vanzelfsprekend

In een (mooi!) boek dat ik laatst las van Pauline Slot, Eerste Liefde, Laatste Hart, wordt dit treffend beschreven. Ze vertelt dat ze te horen krijgt dat ze buiten de achtertuin geen korte broek aan mag hebben, omdat die te veel been toont. Dat zou gevaarlijk zijn. “Ik word gewaarschuwd voor het effect dat mijn lichaam kan hebben, maar zonder ooit te horen dat ik mooi ben. Het is een contradictie die ik aanvaard: ik ben kennelijk niet aantrekkelijk, maar trek wel mannen aan.”  ….”Al die jaren schaam ik me voor mijn benen, er zal wel iets mis mee zijn. Het heeft lang geduurd om dat af te leggen. Zonde, want nu ik achter in de vijftig ben, krijg ik van wandelvriendinnen die mijn blote benen zien, nog wel eens complimenten. Destijds moet ik er dus prima hebben uitgezien. Toch ben ik nog steeds verbaasd, als iemand me complimenten geeft. Als het vroeg in je leven niet gezegd wordt, zal het nooit meer vanzelfsprekend zijn.”

Blijven oefenen

Zo belangrijk is gezien worden, dat je erkenning krijgt voor wie je bent zonder oordeel, dat het gezien en toegegeven wordt. Dat jij bijvoorbeeld zo zorgvuldig nadenkt over je keuzes, dat je op het juiste moment een grap kan maken, dat je zo zorgzaam bent voor je vriendinnen, dat je goed bent in een praatje maken over niks, waardoor mensen zich bij jou op hun gemak voelen of dat je zo enorm gedreven bent in het verdedigen van jouw idealen. Ik noem maar wat. Vaak krijgen we van onze ouders veroordelingen of opdrachten te horen. Ik heb het zelf ook meer dan eens gedaan: Zit niet zoveel op je telefoon; moet je niet wat beter op je gewicht letten; wat is er nu leuk aan dat vele drinken; lig je weer op de bank te niksen,…. enzovoort. Zo makkelijk is het niet om onze kinderen en ander geliefden te erkennen in wie ze echt zijn, zodat ze gezien worden en zich ook echt gezien voelen, omdat ook hier weer ons beeld van onszelf in het geding is: ‘Waarom is hij of zij zo, en wat zegt dat over mij?’ Maar we kunnen blijven oefenen, de hele dag. En mild zijn als het ons niet gelukt is, onszelf vergeven en weer met een schone lei beginnen. Als je dat doet, help je niet alleen de ander mooier te worden, maar word je het zelf ook. Delf mijn gezicht op, maak mij mooi!

Wil jij dit oefenen met een therapeut? Ik help je graag met een schone lei te beginnen tijdens individuele therapie.