Single of samen

Een tijdje geleden las ik ergens de zin, “als mensen in een relatie zijn, dan verlangen ze op den duur naar de vrijheid van het vrijgezellenbestaan en als ze alleen zijn dan willen ze na een tijdje niets liever dan met iemand in een duurzame relatie zijn.”  En misschien is het herkenbaar, en haast komisch, dat het zo werkt. Ik ken inmiddels beide verlangens. Nu ik alweer een tijdje alleen door het leven ga en ik regelmatig het verlangen heb gevoeld om samen te zijn met iemand, die speciaal voor mij is en ik voor hem, ben ik me meer en meer de essentie van het leven gaan realiseren. Ik voelde ineens, en dat sluit eigenlijk perfect aan bij de zin die ik net citeerde, dat het helemaal niet uitmaakt wat je relationele staat is, als je maar in staat bent om je eraan over te geven. Acceptatie dat het precies zo is, als het is. En dat is niet hetzelfde als berusting! Acceptatie is een diepgaand proces en voor dat proces moet je open staan. Geen enkele situatie in je leven zal ideaal zijn, in elk geval niet voor lang. Altijd weer komt er gemis, frustratie op en vervolgens verlangen naar iets anders. Het bekende gras bij de buren….. Het groenere gras zal even je gemis vervullen, maar na verloop van tijd komt er weer een nieuw verlangen op. De weg naar buiten geeft dus maar kort verlossing. De weg naar binnen geeft vrijheid, ruimte en vervulling.

Dat is niet altijd makkelijk, omdat we zo naar buiten gericht zijn, de beelden die door onze ogen opgenomen worden, de geluiden van de wereld die onze oren bereiken, ze leiden ons voortdurend af van onze binnenwereld. En dat heeft ook zo zijn mooie en prettige kanten, maar als het om pijn, gemis en verlangen gaat is het heel helpend om je ogen even te sluiten en je omgeving te laten verstillen en te luisteren naar alles wat er in je is. Eerst gewoon alles wat er waar te nemen is, je gedachtes, je pijntjes, je spanning, alle fysieke sensaties. En vervolgens ook de meer subtiele signalen, een ondertoon van donkere somberte, een licht trillen van je middenrif of gezicht, spanning in je hersenen, of een zich steeds herhalende gedachte of beeld. Door je volledige aandacht eraan te geven, zonder het te willen veranderen, krijgt het erkenning en ruimte en gaat het als vanzelf transformeren. Je weet van te voren niet waarin, misschien komt er boosheid of verdriet op of gaat je hart pijn doen of ga je heftiger trillen, maar meestal gebeurt er iets. En als je dat er gewoon laat zijn, kan het door je lijf heen bewegen, kan je je verzet naar dat wat is, opgeven. Dat is niet iets dat in 5 minuten of een week gebeurd is (soms wel), dat is een levenslang proces, van steeds bewust blijven waarnemen en bewuster worden.

Zo ben ik (in drie jaar) van, “ik heb een man nodig en ik voel me alleen en eenzaam” weer bewogen naar, “ik voel me vervuld, ook in mijn eentje” en zo vervuld zelfs dat ik me soms afvraag of ik wel ruimte heb voor een intieme relatie in mijn leven. Als die mogelijkheid zich aan zal dienen, zal ik ook weer verliezen en moeten loslaten en rouwen. Dan moet ik tijd maken voor samenzijn en kan ik niet meer alles doen wat ik nu doe, niet omdat het niet zou mogen, maar omdat er nu eenmaal beperkte tijd is en alles wat je wil laten groeien, tijd nodig heeft. Met andere woorden vervulling bestaat alleen bij de gratie van het tegendeel.