Een derde in het spel

“De ene wil een ander en de ander wil die ene niet, de ander wil een ander en die ene heeft verdriet.” Shaffy zong het al, mijn ouders luisterden het en ik kreeg het mee op jonge leeftijd. “Zo ging het en zo gaat het en zo gaat het altijd aan en zo gaat het altijd uit en zo zal het eeuwig gaan..”

Ook in mijn praktijk kom ik het voortdurend tegen: de vrouw die een minnaar had, toch kiest voor haar gezin, maar de affaire met veel moeite en pijn verzwijgt. De man die met verschillende vrouwen het bed deelde en het een paar jaar later aan zijn vrouw vertelt met alle pijn en verdriet van dien, de vrouw die gevoeld heeft hoe haar hart geopend werd door een ander en dit deelt met haar man. Sommige geliefden vinden elkaar weer, anderen niet en weer anderen modderen door met het geheim dat ze verliefd zijn op een ander.

Mij overkwam het ook. Na 5 jaar huwelijk en 2 kinderen werd ik verliefd op een ander. Mijn overtuiging was dat het in de relatie thuishoorde, dus de eerste die ik het vertelde was mijn man. De kwetsing die mijn man voelde was groot en de afwijzing die ik daardoor voelde ook. Ik trok me terug en ging ervan uit dat er aan mij iets mankeerde en ik probeerde het in mijn eentje op te lossen. Ik werkte er hard aan om van de verliefdheid af te komen en deed er alles aan om de liefde van mijn man terug te winnen, ik wilde mijn relatie niet kwijt. Het hielp niet, de verliefdheid werd wel minder, maar mijn relatie verbeterde niet. Later in relatietherapie weigerde hij de pijn over de aanwezige derde (die er voornamelijk in mijn fantasie was geweest, want er was nooit iets gebeurd) aan te gaan. Het onderwerp werd vakkundig uit de weg gegaan. Uiteindelijk werd hij verliefd op een ander en vertrok. Onvermijdelijk als je je hart zo lang moet afsluiten.

En nu weet ik dat ‘de derde’ deel is van de dynamiek tussen de geliefden en zodanig behandeld moet worden. Met zorg en misschien zelfs met hulp. Zo ging het met het stel in mijn praktijk voor relatietherapie, waarvan de vrouw al drie jaar verliefd was op een ander en het haar man niet verteld had. In de sessie die we één op één met elkaar hadden, had ze de moed het mij te vertellen en het lukte haar om de moed te verzamelen het hem te vertellen in de daaropvolgende sessie met z’n drieën. En hij had de moed het te horen, met mijn hulp naar de pijn te gaan en door de pijn heen ook haar pijn te gaan voelen, waardoor zij zich gezien en gehoord wist. Weer een sessie later konden ze beiden beamen dat het delen van dit geheim op deze manier gemaakt had dat hun hart weer voor elkaar was opengegaan en er weer hoop (hoe breekbaar ook) was op een toekomst samen.

Als je bereid bent je pijn te voelen en die met de ander te delen, dan kom je vanzelf dichterbij. Maar vaak is dat te moeilijk, wordt boosheid en zelfafwijzing verward met pijn en blijven beiden of blijft één van beide daarin hangen. En gek is dat niet als je kijkt naar de historie die wij hebben met relaties en de rol van derden daarin; mama, papa, broers en zusjes. De denkfout die we maar al te vaak maken is, dat als er liefde is voor een derde, de liefde voor onze huidige partner voorbij zou zijn. “… zo gaat het altijd aan en zo gaat het altijd uit en zo zal het eeuwig gaan.” Of…. kunnen we leren van onze ‘fouten’ en de verhalen van anderen?

Luister hier naar het hele liedje van Ramses Shaffy:
https://www.youtube.com/watch?v=q0TISoBzVIY