Een derde in het spel
september 19, 2016
Ik ging op werkvakantie. Een mogelijkheid om met een klein budget op een prachtige plek in het buitenland te vertoeven en af en toe, naast het werk, ook te mogen genieten van het aanbod aldaar. Ik had er zin in, maar vond het ook spannend. ‘Hoe zal het zijn, wat staat me te wachten?’ Een vriendin raadde me aan om verschillende scenario’s op te schrijven, zodat ik niet vast zou komen te zitten in één verwachting. Dat deed ik, globaal. Het scenario van de kinderen, dat ik na een week huilend thuis zou komen, stond er ook bij. Het was me ooit jaren geleden overkomen toen ik een week naar een Zen-boeddhistische stilteretraite ging, maar ik ging er nu niet van uit… Daar had je het al, ondanks de scenario’s had ik verwachtingen.
En dat bleek ook, eerst viel het tegen, was het zwaar, moest ik af en toe huilen en kwam mijn voornemen om Mindful om te gaan met al het huishoudelijk werk, zwaar onder vuur te liggen. Daarna viel het mee of voldeed het meer aan mijn verwachting. Ik mocht leuke taken verrichten, was veel buiten, kon mijn eigen tijd indelen en kon mee doen met de groep die er op dat moment hun vakantie vierde. Ik maakte kennis met zoveel mensen met zoveel verhalen. Zoals: De jonge vrouw, die haar vriend vorig jaar aan de dood had verloren. Of de man die al zo lang met zijn vrouw samen was, maar nu het besluit moest nemen om een einde aan hun huwelijk te maken. En de aantrekkelijke vrouwen van eind dertig die maar geen partner tegen kwamen met wie ze hun leven konden of wilden delen. Het meisje dat zich een jongen voelde. En nog veel meer verhalen over verlies door dood, ziekte of ander ongeluk. En mijn eigen verhaal, voor het eerst zonder kinderen of partner op vakantie, oefenend in autonoom zijn.
Gedachtes die spanning vergroten
Verhalen waaruit eens te meer bleek hoe het leven niet te managen valt. Ook niet door scenario’s te schrijven. Je moet het doen met wat zich aandient, in het moment. Go with the Flow, het klinkt alsof het eenvoudig is. En misschien is dat ook wel zo. Maar toch komt dan soms automatisch het verzet. Ga je tegen de stroom inzwemmen, wil je liever terug of niet vooruit of in een andere rivier. Je systeem reageert met spanning, gaat op slot en er zijn gedachtes die de spanning vergroten: “Ik wil dit niet. Ik verdien dit niet. Dit zou zo niet moeten zijn. Waarom overkomt mij dit? Etc etc.” De spanning en de gedachten beïnvloeden je stemming en je kan je zo maar ongelukkig en depressief gaan voelen. “Het leven is niet eerlijk en heeft geen zin.” Nog een gedachte die je verder naar beneden kan halen, als je wil.
Weer thuis beoefen ik de meditaties van Mooji en valt de zin: ‘You cannot manage existence’ mij op. Hij blijft in mijn hoofd rondzingen. Ik heb er weinig over te zeggen wat mij overkomt, het leven valt mij toe. Ik kan in de rivier af en toe misschien wel een beetje bij sturen of besluiten even te rusten op een eilandje in het midden of een boom vast pakken, zodat ik niet te hard ga. Maar uiteindelijk kan ik het leven niet managen. Het leven is niet eerlijk en heeft ook geen zin. Ik heb het te doen met wat zich aandient, iedereen heeft het te doen met wat zich aandient. En naast alle dood, spanning ziekte en ander verlies, zijn er de handen en armen van anderen die je aanraken en vasthouden als je het niet verwacht of als je erom vraagt. En de ogen en oren die je zien en horen, als jij het maar ziet.
Dank jullie wel, lieve mensen, voor een mooie werkvakantie.
