Tovenarij?

Mariëlle

Afgelopen vrijdag zat ze wat ongemakkelijk tegenover me, ’het was over’, zei ze. ‘Ze had er nauwelijks nog last van. Ze had wel eens een gedachte gehad, maar die was dan ook snel weer weg.’ Het verbaasde haar enorm, alsof het een soort tovenarij was. Hoe kon het verschil met nog maar een week of vier geleden, zo groot zijn.

Mariëlle was een paar maanden geleden bij me gekomen met de vraag of ik haar van haar wantrouwen af kon helpen. Sinds ze een relatie met Boaz had, was ze voortdurend wantrouwend. Over waar ie uit hing, over wat zijn verhouding met andere vrouwen was, over wat ie allemaal op zijn telefoon deed en wat ie met bepaalde opmerkingen bedoelde.  Ze besefte dat het iets in haar was, maar ondanks dat besef kon ze het niet stoppen. Als hij haar bijvoorbeeld per Whatsapp liet weten dat hij haar lief vond, kon ze na de eerste blijdschap zich verliezen in gedachten over allerlei soorten bedrog. Dat ie het niet zou menen of zelfs dat ie dit bericht eigenlijk per ongeluk naar haar verstuurd had en dat het naar zijn geheime liefde verstuurd had moeten worden. Dit leidde er uiteraard toe dat ze stekelig en afstandelijk deed en dat ze hem niet meer duidelijk kon maken hoe blij ze met hem was.

In de therapie bleek al snel dat er een duidelijke oorzaak voor deze angst, resulterend in wantrouwen, was. In een relatie voor deze, had ze na 7 jaar relatie te horen gekregen dat haar vriend al een half jaar met een ander was en bij haar weg wilde. Het liefst hield ze zich niet meer bezig met deze periode uit haar leven, maar ze besefte ook dat het misschien wel moest. We gingen met haar wantrouwen aan de slag.

Ho’oponopono

Naast het zorgvuldig  doornemen van wat er was gebeurd, inclusief het gevoel, maakte ik gebruik van het Ho’oponopono ritueel. Een Hawaiïaans Sjamanistisch ritueel, waar ik ooit tegenaan was gelopen, waar ik de logica en diepte  van herken  en waarvan ik steeds opnieuw de kracht ervaar. We onderzoeken in eerste instantie zorgvuldig waar de verwijten zitten en door deze te voelen en te doorleven, komt vaak ook het  verwijt over het eigen handelen naar boven. In het geval van Mariëlle was dat dat ze, toen haar vriend zich meer en meer terug trok, haar vriend niet gevraagd had wat er was, maar allerlei excuses voor hem bedacht had en het op die manier had vergoelijkt. ‘Zijn vader was immers net overleden, hij gaf aan dat ie met rust gelaten wilde worden.’ Ze kwam tot de conclusie dat zij hem de ruimte had gegeven om zich van haar en hun relatie af te keren.

Het ritueel bestaat eruit dat je de volgende vier zinnen zegt: ‘Het spijt me dat,…’  ‘Ik vergeef mezelf, dat….’  ‘Ik hou van je….’ waarbij je liefde zendt naar de ander, jezelf en de situatie, en ‘Dank je’. Ik begeleid die zinnen, waarbij ik uitgebreid de tijd neem om na te voelen wat het uitspreken van de zin voor effect heeft. Mariëlle sprak uit dat het haar speet dat ze haar vriend de ruimte had gegeven zich van haar af te keren, dat ze niet voor zichzelf was opgekomen.

Wantrouwen en de kracht van vergeving

Afgelopen vrijdag vertelde ze me wat er veranderd was. Ze had bijna geen gedachtes van wantrouwen meer; als ze ze had, kon ze ze laten gaan én ze kwam veel meer voor zichzelf op. Ze had het ene inzicht gekregen na het andere. Eén van de belangrijkste inzichten was misschien nog wel dat een relatie met iemand die niet voor zichzelf opkomt, op den duur heel erg saai wordt.  Ze was niet bang meer om er zelf te zijn, om meer Mariëlle te laten zien. Tovenarij of de kracht van vergeving?