Alles is Energie

Ik kom al een tijdje niet meer tot schrijven. Er ligt nog een blog die niet is afgekomen en het boek waar ik vandaag weer mee aan de slag zou, is niets opgeschoten. Ik zit op iets te broeden. Tekeningetjes helpen me op dit moment beter. Misschien moet het toch een stripboek worden.  Ik heb er al heel wat gefabriceerd. Ik zit te broeden op woorden, op consistentie, op dat het ineens precies klopt.

Ik ben inmiddels wel net zo ver als Einstein was in 1915. Alles is energie. Ik ben met terugwerkende kracht blij met mijn Bèta achtergrond. Ik werk met mensen, dus je vraagt je misschien af wat ik met die natuurkundige wetten moet, maar voor mensen geldt hetzelfde. Wij zijn energie, onze lichamen zijn energie, onze cellen, en daar beweegt energie op allerlei manieren door heen, levensenergie, seksuele energie, emotionele energie. Allemaal met een verschillende frequentie. Sommigen van mijn cliënten verwoorden het ook zo. “Ik voel een hoge trilling in mijn bovenlichaam, als een soort piep.” “Of ik voel een steen in mijn maag, iets met een lage, korte trilling, zou je kunnen zeggen.” Soms ziet het eruit als een kleur, maar zoals jullie weten zijn ook dat golven. En gedachtes zijn feitelijk actiepotentialen van synapsen in onze hersenen. Soms weet of lees je dingen, heb je de kennis tot je genomen, maar voor mij voelt het inmiddels alsof ik het aan het doorleven ben. Dat het een inzicht wordt, blijvend deel van mij uitmaakt, dat ik het zelfs zo ervaar. En graag zou ik daar iets van op mijn lezers over willen brengen, maar hoe doe ik dat.

Je zou het broeden ook een writersblock kunnen noemen. Maar in beide gevallen is het interessant om er vanuit het nieuw verworven inzicht eens naar de kijken. Alles is energie. Hoe voelt dat broeden precies in mij? Heeft het een plek of bepaalde sensatie in mijn lichaam? Ik ga er maar eens goed voor zitten……. Als ik zo zit voel ik een gebied in mijn maagstreek branden, alsof er een roodgele zon aan het gloeien is. Ik voel wat verdichtingen in mijn linkerschoudergebied en heb het gevoel dat ik scheef zit. Ineens voelt het ook alsof mijn grenzen niet meer voelbaar zijn, dat mijn contouren samenvallen met de lucht om me heen. En op dat moment komt bij me op om om Gods zegen te vragen. Nu ik het opschrijf en erover nadenk, voelt het als overgave. Vertrouwen op de stroom. Uitbroeden wat er uit te broeden is. Volgens mij is het een gouden ei……. Oeps, daar durf ik eigenlijk nog niet op te vertrouwen.